HerinneRing 01564 - 23 februari 2006

Nostalgie…

En dan blader je wat door de grote hoeveelheid foto’s die we al van Oostzaan en bekende Oostzaners hebben en dan ineens valt je oog op een foto van een vrouw die in je jonge jeugd ineens verschrikkelijk belangrijk voor je was.

In 1944 ging ik naar de lagere school. Je had de leeftijd en dus moest je. Met vriendje Anton werden we door onze moeders weggebracht. Nauwelijks het grote ijzeren hek voor de school gepasseerd of wij begonnen te brullen.
Waarvoor wisten we denk ik niet eens precies, maar het gevoel dat het over was met spelen en doen wat je wilde, was wel duidelijk.
Binnen in de school werden we overgegeven aan een vriendelijke dame, juffrouw Schuitemaker. Haar troostende woorden ten spijt bleven Anton en ik nog een tijdje protesterend door huilen. Juffrouw Schuitemaker had ervaring met kinderen en ook met brullende kinderen. Zij wist dat het maar tijdelijk was en dat je je zou gaan schikken. Hoewel dat tijdelijk toch nog wel een aantal dagen bleef doorgaan, kwam ook het moment dat wij moesten erkennen dat er geen ontsnappen meer mogelijk was. Niet de school, niet wat je daar leerde, maar zij die ons dat leerde, Juffrouw Schuitemaker, die won het pleit. Met haar rustige vriendelijke stem won ze je voor haar en voor het schoolgaan. In mijn gedachten kan ik me van haar zelfs geen stemverheffing herinneren. Dat had ze niet nodig.
Ze woonde maar een paar huizen verder dan mijn ouderlijk huis en als ik haar zag aankomen, dan holde ik gauw naar buiten om eventjes “Dag juffrouw” te zeggen. Juffrouw Schuitemaker groette je dan met een vriendelijke glimlach terug.
Zij had mijn kinderhart gewonnen.
Toen ik bovenstaande foto tegen kwam kon ik niet anders als eventjes heel zacht “Dag juffrouw” zeggen. En ze glimlachte naar me; ik weet het heel zeker.